Elas endexamáis acadan o silencio

Elas endexamáis acadan o silencio. Caos, primixenio desorde, continuo bulir de confusos sons e ordes claras. Falan, e eu escoito, Karla, porque non é fácil sustraerse a elas. Son malvadas, taimadas e posuidoras do máis impresionante enxeño. Cando se sinten ignoradas, toman a acertada decisión de empequenecerse ate convertirse en apenas un murmullo e, no intre no que teño a osadía de pensar que me abandonaron para sempre, alzánse cun ímpeto antes descoñecido, arrasan a miña mente e máis a miña cordura, derriban toda barreira o defensa.
Bótote de menos. Os teus sorrisos, a túa voz suave e agarimosa, os teus bicos e o arrecendo dos teus cabelos. Boto de menos os paseos polo parque e as risas na beira do río, as visitas á casa abandonada do teu pobo e o morno sol do solpor derramándose sobre ti e máis eu, alí, ao pé de catedral, esculpidos pola luz de deus como un par de santos caídos do ceo. Pero, en realidade, o que máis extraño son as túas palabras. Empregándoas, eras quen de alonxalas, a elas, ás que nunca calan, e supoño que por iso sentíronse celosas de ti. Porque te quería, Karla, e continuarei queréndote; se na miña existencia existe un atisbo de certeza, dende logo este é o amor que sinto hacia ti.
E, sen embargo, no intre que tento lembrarte, quizáis acadar un álbum cheo de fotografías ou o vello teléfono oculto polo polvo sobre a mesa, elas berran, desgárranse e vólvenme tolo. Din que foste unha ilusión, afirman coa rotundidade dun científico ou dun filósofo que o vago recordo das túas mans aferradas ás miñas é tan só unha quimera. Sei que minten, Karla, pero con cada día que pasa, con cada hora que se desliza imitando a lentitude do veleno ao corroer as entrañas, decátome de que as miñas certezas se debilitan e caen como castelos construidos no aire. Xa non podo saber quen son e, sen embargo, teño o presentimento de que morrerei lembrándote, co teu nome nos beizos, como facían os heroes antigos.
A quen pretendo enganar? Nada teño de heroe. Ti ben o sabes, Karla, ti falabas do demo que se ocultou en min, que me levou con el e me fixo o seu prisioneiro. Pero estabas equivocada. Non era o demo, pois el non presta atención aos fútiles asuntos dos mortais, ocupado como está na súa loita co seu natural opoñente, ese deus do que tanto oín falar e que xamáis veu a verme.
Eran elas, que xa naquel tempo comezaban a trazar os seus feitizos de perigosas fadas. Non chegaron, non fun eu quen abriu a porta dando unha cálida benvida, porque estaban xa dentro de min. Naceron conmigo e alimentáronse da miña carne e da miña alma, fixéronse un só ser coa miña mente. Sempre foron parte de min, no seu silencio antergo e nesas palabras que, agora o sei, xamáis se mergullarán no silencio, aínda que ás veces se agochen e finxan desaparecer. Ti abandonaches o ar que respiro para sempre; elas serán as miñas eternas compañeiras.

Sons que acompañan este post: Lichgestalt, Lacrimosa.

Nota final: Esta vez trátase do fragmento inicial dun relato, titulado de xeito provisional Karla, que pensaba presentar nalgunha parte, pero logo tomei outra decisión e quedou dúas semanas perdido no meu disco duro. Hoxe atopeino e continueino uns poucos parágrafos; decidirei más tarde se engadir o desenrolo e o desenlace. Aínda non o sei, se teño que flar -escribir- cun asomo de sinceridade. O río da escrita dirá. En todo caso, é unha breve historia con pouco sentido, bastante mensaxe e sabor amargo; todo o que hai de fermoso na vida ten sabor amargo moi ao fondo, resulta innegable.